Γράφει ο «Practitioner»
                                                                                              Η σχολή μας                                                                                                                                                                                                                                                                                   Από αρχαιοτάτων χρόνων οι άνθρωποι αφού δημιούργησαν τις πρώτες κοινωνίες , σιγά σιγά άρχισαν να οργανώνουν μικρότερες ομάδες του κοινωνικού συνόλου, με διαφορετικά στοιχεία μεταξύ τους αλλά ίδιου ενδιαφέροντος για τα μέλη τους. Από τα κλειστά μυστικιστικά κλαμπ, τα ανοιχτά θρησκευτικά, τα πολιτικά κόμματα και κινήματα, μέχρι τα σημερινά γκρουπ των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, υπήρχε πάντα η ανάγκη να μοιραστούν σκέψεις, αντιλήψεις, προβληματισμοί αλλά και διάθεση για κοινή δράση. Πολλά από αυτά πέτυχαν τον σκοπό τους ακόμα περισσότερα απέτυχαν παταγωδώς. Κάθε τόσο όμως ξεφύτρωναν τέτοιες παρέες χωρίς πρότερη συνεννόηση ή οργάνωση. Μια τέτοια λοιπόν είναι και η σχολή μου. Σίγουρα δεν έχει σκοπό να μεταδώσει τίποτα συμπαντικές αλήθειες, παρά μόνο να διδάξει τις αρχές του Krav Maga (οκ και burpees).
Όπως σε όλες τις σχολές, άνθρωποι διαφόρων κοινωνικών ομάδων και ηλικιών έρχονται για αυτόν τον σκοπό. Από τον γιατρό, τον δικηγόρο μέχρι τον φοιτητή και τον διανομέα τροφίμων, όλοι έχουν δικαίωμα ένταξης. Τι είναι αυτό όμως που μας ενώνει στην FCF πέρα από την αγάπη μας για το Krav Maga…; Θα μιλήσω κατά κύριο λόγο για την τάξη μου που πρόσφατα έδωσε με απόλυτη επιτυχία εξετάσεις για το P2 level, καθότι την ζω περισσότερο, αν και στον ενάμιση χρόνο που η σχολή βρίσκεται στα Άνω Πατήσια, αυτό είναι και το γενικότερο κλίμα που επικρατεί.
Στον θάλαμο αναμονής παρατηρούσα έναν ένα και τους 27 από εμάς(όπως είπε και μια φίλη εκπαιδεύτρια, ο Τσαπαλιάρης κατέβασε ομάδα ποδοσφαίρου). Όλοι ανεξαιρέτως είχαμε το άγχος και την αγωνία. Κανένας μα κανένας όμως δεν καθόταν σε μια γωνιά μόνος του. Υπήρχε μια διαρκής εναλλαγή πειραγμάτων και χαβαλέ με μπροστάρη σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις τον δάσκαλο μας, που έκανε υποφερτή την αναμονή. Λεπτά αργότερα όταν μπήκαμε στην αίθουσα και ξεκίνησε η εξέταση μας άρχισα πάλι κατά διαστήματα έστω και με κλεφτές ματιές να κοιτάζω την τάξη μου(κάπου εκεί παίζει να αφαιρέθηκα και να έκανα το λάθος στο roundkick).  
 Όλοι είχαν μια ενέργεια και μια ένταση σαν να κρεμόταν η ζωή τους από αυτό. Έμοιαζε σαν ένα μανιασμένο χορευτικό με απόλυτη σχεδόν συμμετρία, ενώ άλλες στιγμές σαν μια φουρτούνα στον ωκεανό με τα κύματα να εναλλάσσονται ασταμάτητα χωρίς να ξέρεις ποιο είναι αυτό που τα ξεκινάει όλα και σε ποιο καταλήγει. Ένας κυκλώνας που παρασύρει τα πάντα στο πέρασμα του και είναι αδύνατον να δεις την νηνεμία στο κέντρο του. Ένα κονσέρτο για πολυβόλα. Και ο μαέστρος του να παρατηρεί…Ήρεμος, σίγουρος. Και ύστερα ήρθε η γαλήνη. Αργότερα το γλέντι. Και οι 27 χάρηκαν το ίδιο για την ατομική τους επιτυχία όσο και για των άλλων.
Έχω βρεθεί αρκετές φορές σε κοινωνικές ομάδες, αλλά αυτό το έχω συναντήσει μόνο μια φορά ακόμη. Πάντα θεωρούσα γραφικότητα την ατάκα των ηθοποιών «περνάμε καλά στα παρασκήνια και αυτό βγαίνει προς τα έξω». Ίσως γιατί πολλές φορές λέγεται για εμπορικούς λόγους και γιατί ένας θίασος είναι προϊόν επιλογής, σε αντίθεση με την δική μας περίπτωση που είναι καθαρά προϊόν ζαριάς μιας ανώτερης δύναμης και δεν έχουμε σκοπό να «πουλήσουμε» κάτι. Αυτοί ξεκινήσαμε, μαζί πορευόμαστε και το ταξίδι έχει δρόμο ακόμα. Αυτή η χημεία είναι αδύνατο να ερμηνευθεί. Εύχομαι ολόψυχα να είναι κι άλλες σχολές έτσι. Σίγουρα και οι 27+1 δεν είμαστε «κολλητοί» και σίγουρα δεν θα γίνουμε. Αυτό όμως λίγη σημασία έχει. Το σημαντικό είναι να συνεχίζεις να κάνεις κάτι και μετά από πολλά χρόνια με την ίδια όρεξη και ζωντάνια όπως όταν ξεκίνησες, για να ξέρεις μια μέρα πως οι κόποι σου πιάσανε τόπο. Και για αυτό το αποτέλεσμα έπαιξαν σημαντικό ρόλο και οι δίπλα σου. KIDA!